In het werk van Nicolas Gutiérrez Muñoz (Brussel, 1987) vormt het begrip ‘overblijfsel’ de leidraad. Zijn schilderijen, sculpturen en installaties zijn als de overblijfselen van een tijdperk dat aan het verdwijnen is. Zich richtend op de toekomst, die weldra de onvermijdelijke gevolgen van onze huidige levensstijl zal ondervinden, te beginnen met onze overconsumptie en de vernietiging van het milieu, stelt de kunstenaar zich op als behoeder van de sporen van een beschaving, via haar materialen. Nicolas werkt voornamelijk met beton en transformeert niet zonder ironie dit zware, utilitaire en vervuilende materiaal in sculpturen en schilderijen met een poëtische dimensie. Voor deze kunstenaar, die de elementen van de industriële wereld die hem omringt voortdurend met zijn kunstenaarsogen herinterpreteert, is de arte povera een bron van inspiratie. Ook deuren, ramen, kozijnen, stukken hout of metaal, ketels of andere voorwerpen die hij op straat aantreft, vinden een onderkomen bij de kunstenaar, die hun esthetische kwaliteiten versterkt door het spel van materie en transparantie dat eigen is aan elk van de materialen die hij zich toe-eigent.

Nicolas' werken gebruiken niet-traditionele materialen, behoren tot geen enkel identificeerbaar medium en overschrijden uiteindelijk de codes van presentatie. Ze stellen de drager in vraag en doen de grenzen tussen kunst en dagelijks leven vervagen. Nicolas daagt onze referentiepunten uit en peilt naar de rol van kunst in een maatschappij die het contact met de materie heeft verloren. Hij knoopt opnieuw een nauwe band aan met die materie, die tegelijkertijd symbool staat voor architectuur, levenscomfort, groei, vernietiging en wederopbouw... om met de loop der jaren de overblijfselen van een niet-levensvatbaar verleden te verzamelen.